Rozdział 3

Miesiąc później:

Kolejny dzień i kolejne kłopoty. Nie mogę znaleźć pracy , a pieniądze za czynsz kończą się i jestem tak naprawdę w czarnej dziurze. Ledwo wystarcza mi na chleb , a co dopiero powiedzieć na wydatki ważniejsze. Nie mogę zgłośić się do rodziców o pomoc. Nie mam tu przyjaciół , moi dawni znajomi uważają mnie za wredną i podłą małpę , bez serca i teraz cieszą się , że spotkał mnie taki los. Nie dziwie się im.

 Wieczór ,  jak zwykle szłam ulicami miasta z myślą , że coś znajdę. Postanowiłam , że przejdę się do parku , lubiłam tam chodzić. Usiadłam sobie na pobliskiej ławce , koło zamarzniętego  jeziorka. Było dość zimno , ale jakoś nie przeszkadzało mi to. Mój wzrok wgapiłam w lecący biały puch , który spadał na ziemię. Po raz któryś widziałam zakochaną parę , śmiejącą się i darzącą do siebie miłością. Naprawdę się kochali , przecież to było widać. Tak , wciąż nie mogłam się pogodzić , że nie ma przy mnie Thomasa. Mówię to po raz setny , ale ja muszę o niego walczyć , mam nawet plan , ale nie wiem jak go zrealizować. Wieszając informację na pobliskim drzewie , że szukam pracy ,  zauważyłam nagle tego samego chłopaka , którego miesiąc temu spotkałam w galerii. Chyba zauważył mnie , bo swój kierunek zmienił w moją stronę. 

- Cześć – rzucił.

- Cześć – odpowiedziałam cicho.

Spojrzałam na niego. Kurczę wciąż nie mogłam sobie przypomnieć skąd ja go znam. Ech , a może go nie znam tylko mi się tak wydaje ?

- Jak na ciebie wpadłem , to zgubiłaś coś – i wręczył mi mój dowód.

- Myślałam  , że go zgubiłam. Dzięki.

- Masz na imię Emily Kowalska …

Kiwnęłam głową. Przecież nie byłam jakąś morderczynią , a on gapił się na mnie jakbym co najmniej zamordowała kogoś i siedziała za to w więzieniu. 

- Ja wiem , że nie powonieniem wypytywać , ale … 

- Ale co ? - zapytałam oschle.

- Czy ty .. czy ty nie byłaś kiedyś z Thomasem Morgensternem ? 

Zamarłam. Skąd on to wiedział , no pytam się SKĄD !? Wstałam szybko z ławki i uciekłam. Biegł za mną , niestety dogonił mnie. Złapał mnie za ręce , ja zabrałam szybko dłonie. 

- Co ?! - krzyknęłam. 

- Proszę odpowiedz mi , to dla mnie ważne.

- Nie !

- Czego ?

Spojrzałam na niego zdziwiona. W ogóle nie wiedziałam o co mu tak na prawdę chodzi.

- Możesz mnie zostawić ?! Ja cię człowieku nie znam rozumiesz ?! Czy ja zawsze muszę na ciebie wpaść ?! Odwal się ! - już miałam iść , gdy znowu mnie zatrzymał. 

- Chce ci pomóc , tylko musisz mi powiedzieć kim jesteś. 

- A nie widać ? Dziewczyną debilu ! 

- Chce ci pomóc. Widziałem jak wieszasz ogłoszenie , że szukasz pracy. Wiem jak ci pomóc. 

- Ale ja nie potrzebuje twojej pomocy , nie zauważyłeś jeszcze tego ?

Bez słowa wręczył mi jakąś białą , mała karteczkę na której był czyjś adres. 

- Pojedź tam , a może zdobędziesz pracę - i uśmiechnął się.

Nie odwzajemniłam gestu , nawet nie podziękowałam , tylko odeszłam chowając karteczkę do kieszeni kurtki. Tak na prawdę nie wiedziałam co mam o tym myśleć. To wszystko jak dla mnie było za dużo. Chyba jutro pojadę pod ten adres i zobaczę o co w tym chodzi. Nie wiedziałam w ogóle jaka to praca , ale mogłam i nawet sprzątać byle mieć pieniądze. Wyjęłam z mojej torebki telefon - 18:13. Nie jest tak późno , więc chyba jeszcze mogę tam pojechać. Zamówiłam taksówkę i już w ciągu 30 min. byłam pod wyznaczonym miejscem. Dom był dość duży , i pooświetlany różnymi światełkami , przecież nie długo święta.Weszłam na posesję i zadzwoniłam dzwonkiem. Otworzył mi jakiś pan znałam go , znałam ... 

- Tak ? - zapytał. 

- Powiedziano mi , że mogę tu znaleźć jakąś pracę.

Zastanawiał się chwile , przyglądał i powiedział:

- Emily Kowalska ? - zapytał 

- Tak , skąd mnie pan zna ... Alexander Pointner ? 

- Jak ja cie dawno nie widziałem , co tam u Thomasa. 

A więc trafiłam do trenera kadry Austriackiej. Ciekawa jestem co mam robić , o ile w ogóle będe coś robić. Jeszcze te pytanie , co ja mam mu odpowiedzieć. 

- Podobno pan kogoś szuka do pracy .. 

- A tak. Wejdź. 

Przekroczyłam próg mieszkania. W środku było przepięknie. Kominek ogrzewał salon , było cieplutko i tak świątecznie. 

- Poszukujemy fotografa , ale to dobrego do  naszej kadry. 

- Z zawodu jestem fotografem , i właśnie poszukuje jakiejś pracy , nie ukrywam , że dobrze płatnej.
Pointner poprosił mnie o SV. Przeglądnął je bardzo dokładnie.
- Widać , że masz duże doświadczenie i dziwię się , że żadna firma cię nie przyjęła , ale to i dobrze , bo mamy teraz ciebie. Praca liczy się z różnymi wyjazdami z kadrą , co miesiąc musisz przeprowadzić wywiad ze skoczkami naszej kadry oczywiście i płatna praca to na pewno będzie - uśmiechnął się gdy zakończył rozmawiać.
- Czyli , że mam te pracę ? - zapytałam nie pewnie.
Kiwnął głową. Tak ! Jestem teraz fotografem kadry austriackiej.
- Dziękuję , do zobaczenia.
- Do zobaczenia . Tutaj masz jeszcze mój numer. Najbliższe zawody mamy w Lahti za trzy dni.
Kiwnęłam głowa i wyszłam. Była szczęśliwą , bo mam pracę. Zamówiłam po raz kolejny taksówkę tym razem do mojego domu. Przez drogę uświadomiłam sobie właśnie , że przecież będę widywać się z Thomasem i to na każdych zawodach czy treningach.Teraz trzeba tylko będzie jego odzyskać. Ja nie chce psuć tego co On zbudował , ale ja chce go odzyskać , bo go nadal kocham ...

  "Nie rozumiem.
                        Nie rozumiem Ciebie,
                                Nie rozumiem siebie,
                                                    Nie rozumiem miłości
       Nie rozumiem dlaczego wybrałam Ciebie i dlaczego wierzę w niemożliwe, wierzę w nas..."

 ~***~

Od miesiąca nie układa jakoś mi się z Emmą. Można powiedzieć , że przechodzimy lekki kryzys , ale kocham ją. Nie chcę jej stracić , bo nie stracę... 

Sara bawiła się w salonie swoimi zabawkami , a ja kończyłem moją poranną kawę. Emma od rana była pracy. Ona w ogóle za dużo pracuję ... martwię się o nią. 

- Tato , kiedy mama wróci do domu i pobawi się z nami ? - zapytała mnie mała.

No i co jej miałem odpowiedzieć ? 

- Kochanie , mama wróci , tylko na razie jest w pracy wiesz ? 

- Ona mnie chyba nie kocha tatusiu - powiedziała smutna. 

Sara mnie zaskoczyła tym stwierdzeniem. Fakt Emma mało czasu  spędza z Sarą , ale chce realizować swoje marzenia.

- Córciu - i kucnąłem przy niej - Mamusia bardzo , ale to bardzo cię kocha , tylko mamusia dużo pracuje dla ciebie. Abyś miała się w co ubrać , abyś miała co jeść - i pocałowałem ją w czółko.  

Mała przytuliła się do mnie.

- Kocham cię tato. 

- Ja ciebie też. 

Po naszych uściskach poszedłem zrobić nam coś do jedzenia. Zbliżała się pora kolacji. Włączyłem Sarze dobranockę , a sam wziąłem się za zapiekankę. Usłyszałem dzwonek do drzwi , poszedłem otworzyć , w progu stał Gregor. 

- Siema - rzuciłem. 

- Siema. 

Gestem pokazałem aby wszedł. Przywitał się z Sarą i poszedł ze mną do kuchni. 

- Co jest ?- zapytałem  widząc zakłopotanego przyjaciela. 

- Słuchaj , spotkałem kogoś ... 

- Trupa ? Wyglądasz właśnie jakbyś go zobaczył. 

Spuścił na dół głowę i zastanawiał się nad czymś. 

- Nie wiem czy ci mówić .. - zaczął.

- Gregor , powiesz wreszcie ? 

- Spotkałem Emily , Emily Kowalską. 

Gregor tymi słowami rozwalił mnie od środka. Nie mogłem uwierzyć.. Jak ?!

- Co ci mówiła ? - zapytałem odkładając mieszanie sosu

 - Szukała pracy , podałem jej numer do Pointnera. Szuka pracy jako fotograf. 

- Widzę , że się dobrze poznaliście - powiedziałem złośliwie. 

- O co ci chodzi ?! Zazdrosny jesteś ?! 

- Może byś tak przymknął gębę ? 

Sam nie wiem dlaczego tak zareagowałem. Przecież ona nie była dla mnie ważna. Nie kocham jej. Nie potrzebuje jej. Prawda ?! Nie wiedziałem już co o tym myśleć. Ja już nie wiem co sie ze mną dzieje. 

- Stary przepraszam - wyciągnąłem rękę w stronę Schlierenzauera . 

- Nie ma sprawy. 

- Gregor radze ci trzymaj sie od niej z daleka. 

- Wydaje się miła .. 

- Nie ! Ona wcale nie jest miła.

Gregor nic na to nie odpowiedział , w progu zobaczył moją żonę. Spojrzał na nią wrogo. 

- O mamy gościa - powiedziała z udawaną uprzejmością. 

Doskonale wiedziałem , że Schlieri nie przepada za Emmą , a ona za nim. Ciągle myślałem , że się polubią , nie , nic z tego. 

- Cześć kochanie - odpowiedziałem. 

Gregor ani nie odpowiedział , w ogóle nic w tej chwili nie mówił. 

- Gdzie Sara ? - zapytała. 

- W salonie. Idź do niej , bo pytała się o ciebie. 

Kiwnęła głową i już znikła za drzwiami. Spojrzałem na Gregora kręcąc głową. 

- No co ? - zapytał.

- Nic , nic. 

- Ja się będe zbierał. Siema stary - pożegnał się i wyszedł. 

                                   " Miłość dru­giej oso­by ułat­wia is­tnienie, na­daje mu sens."

~***~

Wyszedłem z tego domu. Wróciła Emma , a ja jej po prostu nienawidzę. Widzę , jak niszczy Sarze i Thomasowi życie , ale ja jestem bezradny. Mówiłem mu , ale on jest ciągle zaślepiony miłością do niej. Jeszcze się przekona jaka ona jest. Zastanawiałem się również , co oznaczały słowa mojego przyjaciela " Gregor radze ci trzymaj eis od niej z daleka. " - wciąż tkwiły w mojej głowie. Szedłem ulicami Innsbrucka. Śnieg padał mocno , a mróz dawał się we znaki. Było na prawdę zimno , ale jak nigdy nie przeszkadzało mi to. Ciągle myślałem o niej. Ona zajmowała moje myśli , dlaczego ? Nie wiem. Wiem na pewno , że muszę zadzwonić do trenera i zapytać eis czy dostała pracę ... 

                                                                           " Zaurocze­nie ośle­pia.
                                                                                Do­piero miłość ot­wiera oczy. "

                                                                                                       

Witam was moje kochane ! :* Przychodzę do was dość z nudnym rozdziałem , ale akcja będzie się rozkręcać od 5/6 rozdziału więc musicie uzbroić się w cierpliwość , a jeszcze lepiej będzie potem :D

Rozdział z dedykacją dla : Kamili Dąbrowskiej , Adusi680 , Fankii i Jagody Piszczek <33

A teraz konkurs drużynowy , ja lecę ! ♥ Chłopaki wierze w was ^^

Buziaczki :***